சனத்தொகையில் 92 வீதமான மக்கள் எழுதவும் வாசிக்கவும் இயலுமான உயர் எழுத்தறிவு வீதத்தினைக் கொண்ட தெற்காசிய நாடாக இலங்கை காணப்படுகின்றது. பல்கலைக்கழகப் பட்டத்தினைப் பெறுவதில் இந்த எண்ணிக்கையின் பிரதிபலிப்பானது குறைவாக இருப்பதே கவலையளிக்கின்றது. கல்வித் திட்டமானது முழுமையாக பாடத்திட்ட அறிவை மையமாக கொண்டதாகவே இருப்பதனால் செயற்பாட்டு அறிவைப் பெற்றுக் கொள்வதில் உயர் கல்வி மேலும் முக்கியத்துவம் பெறுகின்றது. தனியார்த் துறையில் தொழில் வாய்ப்புக்களைப் பெற்றுக் கொள்வதற்கும் இது மிகவும் அவசியமானதொன்றாகவே கருதப்படுகின்றது.

பல்கலைக்கழகக் கல்வியைப் பெற தகுதி பெறும் அனைவரையும் உள்வாங்கும் அமைப்பு முறைமையை உள்நாட்டு அரச பல்கலைக்கழகங்கள் கொண்டமையவில்லை. உண்மையில் சுமார் 25,000 மாணவர்களுக்கு மாத்திரமே அதற்கான சூழலை வழங்க முடியுமாகவுள்ளது. இதனால் சுமார் 30,000 மாணவர்கள் தகைமை பெற்றும் அரச  பல்கலைக்கழகங்களில் அனுமதி பெற முடியாமல் போகின்றது. இதன் விளைவாக பல திறமையான மாணவர்கள் தனியார் பல்கலைக்கழகங்கள் அல்லது தொழில் பயிற்சிப் பாடத்திட்டங்களைத் தெரிவு செய்வதற்காகத் தூண்டப்படுகின்றார்கள். போதிய நிதிவளம் இன்றி அநேகரால் தனியார் பல்கலைக்கழகங்களில் கல்வியைத் தொடர முடியாமல் போகின்றது. அதாவது தரமான மற்றும் உயர் பெறுமதியான திறன்களைக் கொண்ட நாட்டுக்குச் சேவையாற்றக் கூடிய தொழிலாளர் படையணியானது தொழில் வழங்குநர்களிடம் இல்லாததன் காரணத்தினால் முழு மனித வள விநியோகத்திலும் இது தாக்கம் செலுத்துகின்றது.